लेखणीवाल्या प्राण्यांची सभा

लेखणीवाल्या प्राण्यांची भरली होती सभा
पोपट होता सभापती मधोमध उभा

पोपट म्हणाला, मित्रांनो देवाघरची देणगी
देवाघरची देणगी, अशी ही लेखणी
ह्या लेखणीचे कराल काय ?

गाय म्हणाली अशा अशा
पाडेन मी कविता खाशा

घोडा म्हणाला, कथा ढापेन कविता पाडेन
मी सगळ्या ब्लॉगविश्वात हैदोस घालेन,
हैदोस घालेन

कुत्रा म्हणाला, कुत्रा म्हणाला
खूशीत येइन तेव्हा,
प्रतिक्रीया देइन मोठ्या

मांजरी म्हणाली, नाही गं बाई
कुत्र्यासारखे माझी मुळीच नाही
खूप खूश होइन जेव्हा प्रतिक्रीया येइल,
प्रतिक्रीया येइल

खार म्हणाली, खार म्हणाली
पडेल कविता, पडेल कविता
तेव्हाच होतील प्रतिसादांच्या बाता

मासा म्हणाला, लेखणीचा उपयोग
काय सांगु आता पण..पाडत राहिन कविता

मोर म्हणाला, लाडं लाडं कविता पाडेन मी पाडेन
कवितेत माझ्या अगम्य शब्द टाकेन मी टाकेन

कांगारु म्हणाले, माझे काय ?
तुझे काय ? तुझी लेखणी म्हणजे
खाली डोकं वर पाय !!!

ह्या लेखणीचा कर्फरा (करा फरा फरा) उपयोग
नाहीतर काय होइल, काय होइल, काय होइल....
दोन पायांच्या माणसाची ज्ञानेश्वरी
लोकांच्या मनावर राज्य करत राहिल !!!

** मूळ गाणे: शेपटीवाल्या प्राण्यांची

कुणाच्या ह्या फण्या

कसल्या या खुणा
कोण येउन गेलं इथे
कुणाच्या ह्या फण्या
रूतल्यात जिथे तिथे

गेली असतिल इथून
काही तुरतुर पावले
एक पिल्लु भांगातून
अलवार ओघळले

तेलकट टाळक्यावर
जाई सुळ्ळकन आणि
आत आत कुठेतरी
लपली असेल राणी 

डोके खाजवलेले
बट ही काळीशार
फिरवु किती कंगवा
चावतात आरपार

कुणी लायसील लावले
की मेडिकेअर हा चांगला
बसेन सोबती सखीच्या
हट्ट असा हा भोवला

** मूळ कविता: कुणाच्या ह्या वेणा