मी आणि आपला मुंगेरीलाल भारत सरकार तर्फे एका कामगिरीवर अमेरिकेत गेलो होतो. अमेरिकेत म्हणे एक मोठी इमारत आहे ज्यात असंख्य अतिरेक्यांच्या मदतीने बाँब निर्मिती चालू होती. मी आणि मुंगेरीलाल अमेरिकेला ह्या पासून रोखण्यासाठी आणि भारत-पाकिस्तान (हे काय मध्येच ? पण असे होते खरे) संबंध सुरळीत करण्यासाठी गेलो होतो. मी मुंगेरीलालची सेक्रेटरी होते. मी भयंकर तडफदार आणि स्मार्ट होते (होते काय्य्य्य्य...आहेच !!!). आमच्या जिवाला धोका आहे अशी सगळीकडे कुणकुण होती. पण मुंगेरीलाल हट्टाने तिथे गेला होता.
तर "त्या" इमारतीसमोरच आमच्या सन्मानार्थ भोजन समारंभ आयोजित करण्यात येतो. इमारतीच्या खिडक्यांमधून अतिरेक्यांचे चेहरे दिसत आहेत (कसे कोणास ठाऊक पण ते सगळे शीख आहेत). समोरच्या इमारतीतून अचानक गोळीबार सुरू होतो. जो फक्त मला दिसतो (बघा आहे की नाही स्मार्ट) मी मुंगेरीलालला सुचवते की तिथून निघून गेले पाहिजे. पण तो नाही म्हणतो. इतक्यात खूपच जोरात गोळ्या यायला लागतात. मग मुंगेरीलाल माझा हात धरून पळायला लागतो. बाकीचे लोक आधीच गायब झालेले असतात. अचानक त्या इमारतीची मशीद होते. आम्ही Confidential असे लिहिलेल्या जाड जाड files ने गोळ्या परतवून (ह्याला म्हणतात तडफदार) लावत तिथून पळतो. पळता पळता मी घातलेल्या स्कर्ट-टॉप चा सलवार-कुर्ता होतो. अचानक आम्हाला एका घास बाजारात रिक्शा मिळते. आम्ही रिक्शात बसत असतानाच दिसते की समोरच्या रिक्शात अतिरेकी आमचा पाठलाग करण्यासाठी निघाले आहेत (पाठलाग करायला समोरच्या रिक्शात ?). त्यातला एक म्हणतो "बडे स्मार्ट लोग है...गोलीया बाचाके भाग लिये". मग त्यांना ओळखू येऊ नये म्हणून आम्ही रिक्शात पडलेल्या थर्माकोलच्या तुकड्यांनी तोंडे झाकून घेतो. एव्हढ्यात रिक्शा संगमनेरला पुणे फाट्याकडे जाताना एक मशीद आहे तिथे पोचते. नेमकीच दुसर्‍या बाजूने अतिरेक्यांची रिक्शा येते. मग आम्ही आमची रिक्शा मागे घेतो. अशा प्रकारे त्या मशीदीला २-३ चक्कर मारल्यावर मुंगेरीलाल म्हणतो (मराठीत बोलतो बरं का)) "गेले एकदाचे. पण आपल्याला हे गाव (फक्त गाव ? तडफदार लोकांचे तडफदार निर्णय!) सोडून गेले पाहिजे". मग त्याला आपल्या प्रेयसीची आठवण येते (ही कुठून आली अमेरिकेत ? अहो असे काय करता संगमनेरात नाही का आम्ही?) मग आम्ही तिच्या घरी जातो. ती एका झोपडीत राहणारी कळंक कपड्यातली लिसा रे असते. तिला आम्ही निघायला सांगतो. तेव्हढ्यात तिचा नवरा (कहानी मे twist) रडत ओरडत येतो की माझ्या बाळाला नेऊ नका. इतक्या सुंदर लिसाचे बाळ अतिशय काळे शेंबडे आहे. आम्ही त्याला समजावून सांगतो की फक्त पंधरा दिवसांची गोष्ट आहे. मग तो तयार होतो. लिसा भराभर एका चादरीत फक्त स्वत:चे कपडे बांधते. हे सगळे कपडे इतके भारी असतात की विचारता सोय नाही.
मी आणि लिसा एका सोफ्यावर बसून पळून जायचा प्लॅन करतो. पण एका सोफ्यावर मी, लिसा आणि मुंगेरीलाल मावणार नाहीत म्हणून मुंगेरीलाल टॅक्सी आणायला जातो आणि एक Mercedes नावाची Ambassador घेऊन येतो. लिसाच्या झोपडीतून आम्ही गाडीकडे चालायला लागतो तो एकदम Oxford University मध्ये येतो. तिथे सुटाबुटातली अनेक तरुण मुले निर्गुणी भजन शिकण्यासाठी जमलेली असतात आणि मग...........
.
.
(Thank God) मुलगा उठला म्हणून माझे स्वप्न भंग पावले !!!!!!!
तर "त्या" इमारतीसमोरच आमच्या सन्मानार्थ भोजन समारंभ आयोजित करण्यात येतो. इमारतीच्या खिडक्यांमधून अतिरेक्यांचे चेहरे दिसत आहेत (कसे कोणास ठाऊक पण ते सगळे शीख आहेत). समोरच्या इमारतीतून अचानक गोळीबार सुरू होतो. जो फक्त मला दिसतो (बघा आहे की नाही स्मार्ट) मी मुंगेरीलालला सुचवते की तिथून निघून गेले पाहिजे. पण तो नाही म्हणतो. इतक्यात खूपच जोरात गोळ्या यायला लागतात. मग मुंगेरीलाल माझा हात धरून पळायला लागतो. बाकीचे लोक आधीच गायब झालेले असतात. अचानक त्या इमारतीची मशीद होते. आम्ही Confidential असे लिहिलेल्या जाड जाड files ने गोळ्या परतवून (ह्याला म्हणतात तडफदार) लावत तिथून पळतो. पळता पळता मी घातलेल्या स्कर्ट-टॉप चा सलवार-कुर्ता होतो. अचानक आम्हाला एका घास बाजारात रिक्शा मिळते. आम्ही रिक्शात बसत असतानाच दिसते की समोरच्या रिक्शात अतिरेकी आमचा पाठलाग करण्यासाठी निघाले आहेत (पाठलाग करायला समोरच्या रिक्शात ?). त्यातला एक म्हणतो "बडे स्मार्ट लोग है...गोलीया बाचाके भाग लिये". मग त्यांना ओळखू येऊ नये म्हणून आम्ही रिक्शात पडलेल्या थर्माकोलच्या तुकड्यांनी तोंडे झाकून घेतो. एव्हढ्यात रिक्शा संगमनेरला पुणे फाट्याकडे जाताना एक मशीद आहे तिथे पोचते. नेमकीच दुसर्‍या बाजूने अतिरेक्यांची रिक्शा येते. मग आम्ही आमची रिक्शा मागे घेतो. अशा प्रकारे त्या मशीदीला २-३ चक्कर मारल्यावर मुंगेरीलाल म्हणतो (मराठीत बोलतो बरं का)) "गेले एकदाचे. पण आपल्याला हे गाव (फक्त गाव ? तडफदार लोकांचे तडफदार निर्णय!) सोडून गेले पाहिजे". मग त्याला आपल्या प्रेयसीची आठवण येते (ही कुठून आली अमेरिकेत ? अहो असे काय करता संगमनेरात नाही का आम्ही?) मग आम्ही तिच्या घरी जातो. ती एका झोपडीत राहणारी कळंक कपड्यातली लिसा रे असते. तिला आम्ही निघायला सांगतो. तेव्हढ्यात तिचा नवरा (कहानी मे twist) रडत ओरडत येतो की माझ्या बाळाला नेऊ नका. इतक्या सुंदर लिसाचे बाळ अतिशय काळे शेंबडे आहे. आम्ही त्याला समजावून सांगतो की फक्त पंधरा दिवसांची गोष्ट आहे. मग तो तयार होतो. लिसा भराभर एका चादरीत फक्त स्वत:चे कपडे बांधते. हे सगळे कपडे इतके भारी असतात की विचारता सोय नाही.
मी आणि लिसा एका सोफ्यावर बसून पळून जायचा प्लॅन करतो. पण एका सोफ्यावर मी, लिसा आणि मुंगेरीलाल मावणार नाहीत म्हणून मुंगेरीलाल टॅक्सी आणायला जातो आणि एक Mercedes नावाची Ambassador घेऊन येतो. लिसाच्या झोपडीतून आम्ही गाडीकडे चालायला लागतो तो एकदम Oxford University मध्ये येतो. तिथे सुटाबुटातली अनेक तरुण मुले निर्गुणी भजन शिकण्यासाठी जमलेली असतात आणि मग...........
.
.
(Thank God) मुलगा उठला म्हणून माझे स्वप्न भंग पावले !!!!!!!
.JPG)
0 टिप्पणी(ण्या):
Post a Comment