अ‍ॅल्युमनीला परात

मूळ कवितेला आलेल्या प्रतिसादांत अ‍ॅल्युमनी म्हणजे अल्युमिनिअमचे भंगार विकून आलेला मनी अशी कुणीतरी मल्लीनाथी केली. त्यावरुन हे विडंबन:-

तो (डबा बाटली भंगारवाला) म्हणाला मला
'ती (परात)' देणार का अ‍ॅल्युमनीला ?

(मी म्हणाले)
खूप वर्ष झाली पाहिलं नाही तिला
जे तोलायचं होत ते राहुनच गेल "त्या" वेळेला

काय म्हणाव या खुळ्याला ?
पोचेच काय खड्डे पडले असतील एव्हाना "तिला"

इतकी वर्ष लोटली या घटनेला
(चोरुन दूध पिले म्हणुन आज्जीने फेकुन मारली मांजरीला)
"हा" अजून धुंडाळतो आहे त्या (अ‍ॅल्युमनीच्या) धुडाला

तो हादराच असा होता
बहुधा "तिला" जोरदार पोचा पडला होता

शेवटी व्हायच तेच झालं
बापानं माझ्या मुंबईहुन (स्टेनलेस स्टीलच) ताट आणलं

(परातीचा कणा)
तुटला नाही रडला नाही
गप्प असा झाकून राहीला

(भंगारवाला)(तराजुत)
पडलं भंगार सोशीकपणे
मूक राहून तोलीत राहीला

पंधरा वर्षानी एक दिवस
तराजु याचा एका बाजुस कलला

तीसर्‍या किलोला झाकली परात
माझ्याजवळ मागून बसला

अजून त्याला एकच आशा
देईन मी एक दिवस

डोळे त्याचे शोधत रहातात
रुप परातीचे आठवत रहातात
 
** मूळ कविता: अ‍ॅल्युमनी